Nele Reymen: "Blij met mijn nieuwe borsten"

Wanneer je draagster bent van een erfelijk borstkankergen, loop je veel meer risico om in de loop van je leven borstkanker te ontwikkelen. Daarom moet je moeilijke keuzes maken. Ga je voor het intensieve screeningsprogramma met een zesmaandelijkse mammografie en echografie, vanaf je 35ste, of kies je voor het preventief verwijderen van beide nog gezonde borsten, zodat je risico op borstkanker naar quasi nul zakt? Nele Reymen koos voor de tweede oplossingen ging op haar 40ste voor een dubbelzijdige mastectomie met onmiddellijke reconstructie. “Ik wist al rond mijn dertigste dat ik draagster was van een erfelijk borstkankergen, waardoor mijn risico op borstkanker rond 40 – 45% lag. Net als mijn beide zussen trouwens. Onze mama ontwikkelde op jonge leeftijd borstkanker en bleek draagster van CHEK2.” CHEK2 is een minder bekend borstkankergen, meteen iets lager risico op borstkanker dan draagsters van een BRCA-gen, maar toch nog erg hoog. Hoog genoeg om voor dezelfde keuze te staan: opvolgen of preventief laten verwijderen.

Verantwoordelijkheidsgevoel

Op het moment dat het verdict viel en Nele wist dat ze draagster was, was ze mentaal niet klaar om na te denken over die moeilijke keuze. “Ik ben de jongste van drie zussen. Mijn zussen hadden al kinderen op het moment dat we de resultaten van de genetische test te horen kregen, en kozen beide voor een bilaterale amputatie. Zelf had ik nog geen kinderen en was ik daar mentaal niet klaar voor. Ik wilde daar toen niet mee bezig zijn. Zodra ik ook twee kinderen had, drong de vraag zich opnieuw op, maar aarzelde ik opnieuw. Je valt een tijd uit door de ingreep, terwijl je wil zorgen voor twee kleine kindjes. Anderzijds, als je borstkanker krijgt, val je ook uit en voor een langere periode … Een sterk verantwoordelijkheidsgevoel tegenover mijn kinderen hielp me uiteindelijk om de knoop door te hakken. Ik weet dat ik borstkanker kan krijgen, dat moet ik voorkomen, dat moet ik voorkomen.” Zodra ze beslist had, ging het allemaal vrij snel. Afgelopen najaar, in november 2023, ging Nele onder het mes.

Nele kreeg een amputatie en diepflapreconstructie (met weefsel uit de buik) in één operatie. “Mijn arts waarschuwde me vooraf dat de mentale impact van de ingreep groot was. Maar ik begreep pas achteraf wat ze bedoelde. Ik had het gevoel dat mijn vleugels geknipt waren! Na acht weken voelde ik me al een stuk beter, maar ik ben er nog niet,” vertelt ze. De pijn is behandelbaar, maar de lange hersteltijd kruipt in je kleren. Bij Nele duurde de operatie negen uur, wat helemaal niet ongewoon is voor deze complexe ingreep. Daar blijf het niet bij. Nele staat binnenkort voortwee bijkomende ingrepen; een lipofilling van de borsten en een tepelreconstructie. “Van al die zaken moet je opnieuw herstellen. Ik ben dus wel even bezig!”

Toch verliest Nele er haar glimlach niet bij. Ze staat duidelijk positief in het leven. “Ik ben geen kankerpatiënt, dat maakt een enorm verschil. Ik heb zelf gekozen voor deze ingreep en ik ben blij met het resultaat. Het litteken op de buik vervaagt wel op termijn. Mijn nieuwe borstenzijn kleiner, wat ik helemaal niet erg vind.” Nele Reymen beseft heel goed dat haar verhaal niet voor iedereen opgaat. “Ik heb mijn mama niet verloren, mijnzussen zijn er nog, en ik ben niet ziek,” zegt ze, “Ik kan me inbeelden dat je als borstkankerpatiënt heel anders naar je behandeltraject kijkt of dat pijnlijke herinneringen bovenkomen als je een naaste verloren hebt.”